Czy rejestracja znaku towarowego “NEYMAR” przez osobę trzecią jest ważna?
Tytułem wstępu dla zagadnienia rozpoznanego przez Sądu Unii Europejskiej należy wskazać, iż znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.
W 2012 r. obywatel Portugalii dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego dla oznaczenia słownego „NEYMAR” dla odzieży, obuwia i nakryć głowy.
W lutym 2016 r. Neymar Da Silva Santos Júnior – piłkarz reprezentacji Brazylii i francuskiego Paris Saint – Germian, a obecnie także najdroższy piłkarz na świecie – wniósł do EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do znaku w odniesieniu do wszystkich oznaczonych nim towarów. Wniosek ten został przez EUIPO uwzględniony.
W odpowiedzi na stanowisko EUIPO, obywatel Portugalii złożył skargę o stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO przed Sąd Unii Europejskiej.
W wydanym przez Sąd Unii Europejskiej wyroku z dnia 14 maja 2019 r. oznaczonym sygnaturą T-795/17 Sąd podzielił stanowisko wyrażone przez EUIPO i podtrzymał wydaną przez ten organ decyzję. Sąd podkreślił, że obywatel Portugalii działał w złej wierze, dokonując zgłoszenia znaku towarowego „NEYMAR”.
Skarżący uzasadniając swoje stanowisko odwoławcze wskazywał, że gdy dokonywał zgłoszenia znaku towarowego „NEYMAR”, to miał co prawda świadomość istnienia Neymara Da Silvy Santosa Júniora, jednak twierdził on, że nie wiedział, iż piłkarz ten był wówczas wchodzącą gwiazdą piłki nożnej o talencie docenianym przez wszystkich pasjonatów tego sportu. Co więcej, skarżący twierdził, iż na dzień rejestracji znaku Neymar Da Silva Santos Júnior nie był osobowością rozpoznawaną na starym kontynencie.
Skarżący w toku postępowania podnosił dodatkowo, jakoby dokonał zgłoszenia znaku towarowego „NEYMAR” jedynie ze względu na cechy fonetyczne wyrazu, a nie ze względu na odniesienie do zawodnika i jego uznanej renomy. Zdaniem skarżącego wybór związany z posłużeniem się oznaczeniem słownym „NEYMAR” wynikał ze zwykłego zbiegu okoliczności, a nie ze świadomego wyboru związanego z posłużeniem się nazwiskiem znanego zawodnika.
W odpowiedzi na zarzuty skarżącego Sąd Unii Europejskiej wskazał, że wszelkie dowody przedstawione na poparcie wniosku piłkarza o unieważnienie prawa do znaku złożonego przed EUIPO potwierdzają, że Neymar Da Silva Santos Júnior w dacie zgłoszenia znaku przez skarżącego był już znany w Europie, w szczególności z uwagi na rezultaty uzyskiwane z drużyną narodową, a jego osoba rozpoznawana była w mediach w Europie, szczególnie we Francji, Hiszpanii czy Zjednoczonym Królestwie. Tym samym Neymar Da Silva Santos Júnior w okresie zgłoszenia znaku towarowego przez skarżącego był w Europie oceniany jako wielki talent i przykuwał uwagę wielkich europejskich drużyn, w tym FC Barcelony, która zresztą sfinalizowała transfer piłkarza w 2013 r.
Sąd potwierdził także, że skarżący miał więcej niż ograniczoną wiedzę o piłce nożnej, gdyż jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w dniu zgłoszenia znaku towarowego „NEYMAR” skarżący dokonał również zgłoszenia znaku towarowego „IKER CASILLAS”, który to znak towarowy odpowiada nazwisku innego znanego zawodnika, reprezentanta Hiszpanii i legendy Realu Madryt.
Argumentując treść wydanego w sprawie orzeczenia Sąd Unii Europejskiej podkreślił, że znak towarowy wykorzystany przez skarżącego składa się jedynie z elementu słownego „NEYMAR”, a więc identycznego z nazwiskiem, pod którym brazylijski zawodnik zdobył międzynarodową sławę. Tym samym – mając na względzie wiedzę skarżącego o świecie piłki nożnej – nie sposób uznać działania skarżącego o zgłoszeniu znaku towarowego „NEYMAR” za przypadkowe, a przede wszystkim – nieświadome. Sąd wskazał, że skarżący nie przedstawił żadnego przekonywającego argumentu podważającego ocenę EUIPO.
Sąd podzielił stanowisko wyrażone przez EUIPO, zgodnie z którym celem skarżącego było czerpanie nienależnej mu korzyści z reputacji zawodnika w celu osiągnięcia profitów finansowych.